Nowy Początek

~ Victoria ~

Słońce powolnym tempem zaczęło wznosić się nad horyzont. Siedziałam na ławce przed domem, owinięta w burgundowy kocyk. W obu dłoniach trzymałam gorącą czekoladę, delektując się jej wyśmienitym smakiem, oraz intensywnym zapachem. Prawdziwy raj dla zmysłów. Niektórzy mogliby powiedzieć, że to dziwne. Jaka normalna osoba wstaje wraz ze wschodem słońca? Nie zawsze tak spędzałam poranki, ale w takich porankach jest coś magicznego. Można widzieć, jak świat budzi się do życia. Odłożyłam kubek z ciepłym napojem na mały stoliczek, ustawiony z boku. Podeszłam do drewnianej barierki, opierając się na niej delikatnie. "A więc to dziś", pomyślałam, ilustrując w głowie moje dotychczasowe życie. Spędziłam w tym lesie praktycznie całe osiemnaście lat. Dlaczego w lesie? Otóż, mieszkam.. albo raczej mieszkałam z rodzicami, na oddalonej o setki kilometrów na północ od Londynu polanie. Tak wiele wspomnień i przeżyć, które muszę zostawić. Zostałam sama. Rodzice wyjechali do Los Angeles, w pogoni za karierą. Jednakże, ja nie chciałam jechać. Chciałam zostać w kraju. Odetchnęłam głośno. Weszłam do środka, zasuwając za sobą drewniane drzwi. Wszystkie walizki już są gotowe. Sama również jestem gotowa. Fizycznie, lecz nie psychicznie. W całym domu rozbrzmiał się dzwonek mojego telefonu. Spojrzałam na wyświetlacz, i nacisnęłam zieloną słuchawkę.
-Za dwie minutki zejdę. - Oznajmiłam, po chwili chowając smartfona do kieszeni bluzy. Stanęłam przed lustrem, i poprawiłam swoje jasne loki. Chwyciłam za walizki, i ostatni raz obrzuciłam dom spojrzeniem. Wychodząc na zewnątrz, zamknęłam drzwi na klucz. "Może jeszcze kiedyś tu wrócę?", przewinęło mi się przez myśl. Podeszłam do mojej przyjaciółki, opierającej się o bok czarnego samochodu.
-Jak się czujesz? - Spytała troskliwie, pomagając mi włożyć walizki do bagażnika. Zamknęła bagażnik, zaś ja usiadłam z przodu, na miejscu dla pasażera.
-Całkiem dobrze. - Odpowiedziałam, uśmiechając się lekko. Brunetka ruszyła, i z każdą chwilą byłyśmy dalej od mojego ukochanego domu.
-Gdzie teraz zamieszkasz? - Mówiła do mnie, lecz była całkowicie skupiona na drodze. Zaczęłam się bawić moimi pierścionkami, idealnie pasującymi do ubrań.

-W Londynie.. - Zamyśliłam się, zerkając przez szybę. - Będę mieszkać u przyjaciół. - Ucięłam, zakrywając prawdę. A co mam jej powiedzieć? Że zamieszkam u najbardziej rozpoznawalnego boys-band'u na świecie? Że moja daleka ciocia jest ich stylistką? Prosili mnie o dyskrecję, dlatego ukrywam wiele szczegółów. Prawdą jest też, że nie znam tych chłopaków. Jednakże, cała rodzina się o mnie martwiła. O mnie, i moje problemy. Przeżyłam w życiu cholernie dużo. Nie ufałam ludziom.. z resztą, nawet dzisiaj sprawia mi to problem. Jestem nieśmiałą, zamkniętą w sobie osobą. Kto w ogóle wpadł na pomysł, abym zamieszkała właśnie z nimi? Nie wiem, co mam myśleć. Mam tylko nadzieję, że jakoś przez to przejdę.

-Jesteśmy. - Oznajmiła brunetka, wychodząc z samochodu. Rozejrzałam się wokół. "Rzeczywiście", zdziwiłam się. Moje rozmyślania zajęły mi całą godzinę? Otworzyłam drzwi, i wolnym ruchem wysiadłam z pojazdu. Spojrzałam na przyjaciółkę, wyjmującą moją trzecią, jednocześnie ostatnią walizkę. Wiatr lekko poruszył moimi włosami, przywołując mnie do życia. Chwyciłam za dwie walizki, pozostawiając jedną do taszczenia Charlotte, bo właśnie tak się nazywała. Doszłyśmy razem do momentu oddawania bagażu głównego. Do tej pory mogła być obok mnie. Skrzywiłam się delikatnie, stojąc przed odprawą. 

-Too.. do zobaczenia? - Spytałam, zamykając dziewczynę w moim ciepłym, a jednocześnie lekkim uścisku. - Ej, nie płacz. - Dodałam, widząc pojedynczą łzę na jej policzku.

-Po prostu.. po prostu będę tęsknić. - Przytuliła mnie po raz ostatni, dopóki nie zerknęłam na zegarek. "Za godzinę mam odlot", pogoniłam się w myślach. Odkleiłam się od brunetki, i powolnym krokiem odeszłam w stronę odlotów, machając jej na pożegnanie. Odprawę przeszłam bez mniejszych problemów. W efekcie, pozostało mi jeszcze pół godziny. Napisałam do Lou, że niedługo wylatuję. Odpisała mi natychmiastowo zapewniając, że będą czekać. Denerwowałam się na samą myśl, że zamieszkam z piątką chłopaków. Oni mają cały czas spotkania, trasy, więc czasami zostanę sama. Takie rozwiązanie mi odpowiada, lecz mam nadzieję, że fanki mnie nie zabiją. Zauważyłam, że ludzie kierują się do bramy, prowadzącej do samolotu. Ruszyłam za nimi, ukradkiem skupienia zakładając słuchawki. Włączyłam odtwarzanie, a jako pierwsza ukazała się piosenka "Summertime Sadness", Lany Del Rey. Poprawiłam swoje loki, wchodząc na pokład. Posłałam delikatny uśmiech stewardessom, odszukując swojego miejsca. Usiadłam na jasnym fotelu, powolnym ruchem zapinając pas. Uśmiechnęłam się w stronę kobiety zajmującej miejsce obok mnie, po chwili odwracając wzrok. Potrafiłam się uśmiechnąć, ale nie rozmawiać. Dlatego często spoglądałam w przestrzeń, aby tylko nie zaczynać rozmowy. Możecie myśleć, że to dziwne, ale to moja sprawa. Oparłam się wygodnie na fotelu i przymknęłam oczy, zagłębiając się w dźwięki muzyki...

-Przepraszam, proszę pani. - Blondynka siedząca obok mnie próbowała mnie delikatnie obudzić, unosząc przy tym kąciki ust. - Dolecieliśmy. - Dodała, gdy ściągnęłam słuchawki z uszu. "Tak szybko?", pytałam się w myślach.

-Dziękuję. - Odpowiedziałam wolno, posyłając miłe spojrzenie w jej stronę. Chwiciłam za moją czarną torbę i wyszłam z samolotu, przy wyjściu żegnając się z załogą. Końcowe odprawy skończyły się momentalnie, podobnie jak odbiór bagażu. Przemierzałam kolejne metry wielkiego lotniska "Heathrow", wypatrując cioci. Gdy tylko ją zauważyłam, delikatnie przyśpieszyłam chód. Po chwili przytuliłam się z oczywistą dla mnie lekkością, i spojrzałam nieco przerażona na piątkę chłopaków, wpatrujących się w każdy mój ruch.

-Cześć! - Oznajmili chórem, a ja tylko posłałam im delikatny uśmiech. Wszyscy przechwycili mój bagaż, a ja bez słowa robiłam za cień cioci. Bałam się jakkolwiek odezwać. Bałam się zacząć rozmowę, i spojrzeć w ich błyszczące oczy. Wolałam zostać z tyłu, chowając się za pofarbowaną na biel ciocią.

***

Jest i pierwszy rozdział :)

Oficjalnie mi się podoba, jednak to Wy decydujecie.

Chciałabym Was poprosić, o szczere opinie dotyczące tego bloga.

To dla mnie niezwykle ważne.

Dziękuję, że jesteście.

Caroline. x